SÖZ uçar, yazı kalır..
Hızlı tren…
Hızlandırılmış tren…
Tüm bu haberlerin arasına sıkıştırılmış “anket” çalışmaları da bunu gösteriyor.
Geçen yıl TCDD’ye yaptırılan bir anket çalışmasına göre Türk halkının yüzde 98’i demiryolu ile seyahat etmeyi zevkli buluyor.
Ancak: rakamlar, halkın çok sevmesine karşılık, sadece yüzde 3’ünün trene bindiğini gösteriyor.
Madalyonun bir başka yüzü daha var.
OTOBÜSÇÜLERİN problemi şu:
Olaylara sadece “garaj gözlüğü” ve “otobüs sektörünün problemleri” açısından bakılıyor. Halbuki gelişmeleri “evrensel” ve “çok boyutlu” değerlendirmek gerekiyor.
Dün 15-20 milyon dolarlık maliyetle kurulan bir tekstil fabrikası, bugün 5 milyon dolara alıcı bulamıyor.
Zamanında 1 milyon dolar eden değerli bir emlâk, bugünlerde 200 bin dolara satılamıyor.
Türkiye bir sıkıntı yaşıyor. Daralma var.
Daralma bütün ekonomide oldu.
Türkiye fakirleşti.
KOMŞU dünya çapında bir spor etkinliğinin heyecanını yaşıyor.
Olimpiyatlar bu sene Yunanistan’da yapılacak.
Şu anda gün sayılıyor.
Sevindirici gelişmeler var.
Komşu’nun heyecanı Türkiye’de de duyuluyor.
AKP hükümeti, olimpiyat organizasyonu dolayısıyla Yunanistan’a her türlü desteğin verileceğini ilan etti.
Bu konuda önemli işbirliği var.
SEKTÖRDE bir yakınma var. O da şu:
“Maliyetler yükseldi, herkes kontak kapatacak, firmalar kapanacak…”
Veya…
“Bu maliyetlerle bu iş yapılmaz.”
Ben, 30 yıldır bu sektördeyim.
Bu “nakarat” hep söylenir.
Söylenir ama, firma sayısı artar.
Otobüs sayısı artar, hiçbir şey azalmaz.
Bazıları bu sektöre girer, çıkar.
“Başkaları” hep olur.
Bu, “ekonominin gereği”dir. Ekonomi; samimiyetiyle, duyguyla hareket etmez.
Ekonomi bir bilimdir.
ÖZEL havacılık şirketlerine yapılan destek, Türk Hava Yolları’nın zararı nereden karşılanacak?
Bir zarar var!
Zararı mutlaka birisi karşılayacak!
Peki, kim karşılıyor?
Otobüsçüden alınan KDV…
Otobüsçüden alınan vergiler…
Mazottaki vergiler…
Hepsi buraya gidiyor!
Böyle baktığınız zaman, şu soru akla geliyor: