ANADOLU yollarında, her gün on bine yakın şoför, otobüs kullanıyor.
Büyük çoğunluğu, kullandığı aracın ve taşıdığı yolcunun sorumluluğunu müdrik insan…
“Can taşımanın” omzuna yüklediği o ağır sorumluluğu her an yaşayan “İnsan”…
…Ve onların yolunu gözleyenler var.
BABAM, M. Selim Kara anlattı.
Pazarcılık yapan Yahudi ve rakibi kilosu on liradan, on kasa domates alır.
Ayrı ayrı tezgah açarlar.
Rakip, 5 lira kar koyup, domatesi 15 liradan satmaya çalışır.
Yahudi 10 liradan aldığı domatesi yine 10 liraya, 1 saatte satar.
DAHA önce, 0 302 zamanında otobüslerde, şoförün kullanacağı “yatak” yoktu. Yıllarca böyle sürdü. Yatak tabii ki bir “ihtiyaç”tı.
Bu ihtiyaca cevap verecek pratik çözümü yine şoförler buldu.
Ne yapardı şoförler?
Arka yatar koltuklar dikleştirilir, arka camla koltuk başı arasına “yatak yeri” yapılırdı.
Bir de perde çekilir, yedek şoför uyku ihtiyacını burada giderirdi.
Böylesine bir uygulama yanlıştı.
SUDAN’ı, Sudan’daki gezi izlenimlerimi anlatıyordum.
Sıra tam “otobüsçülüğe” gelmişti ki, yerimiz yetmedi, “haftaya Allah Kerim” dedim.
Gündem yoğun. Yerli piyasadaki “hareketler” sudan yazısını böldü.
Devam edelim ve sudan izlenimlerini tamamlayalım…
DİNLENME tesisi işleten bir dostumla konuşuyorum.
Soruyorum:
“Yolcu yemek yiyor mu?”
“Yolcunun durumu ne?”
İlginç tespitleri var.
Bunu cevabında net olarak koyuyor.